Zeer korte geschiedenis van de Van Asch van Wijckskade 28-30 te Utrecht werd in 1867 gebouwd als fysiologisch laboratorium voor F.C. Donders

Precieze gegevens over een onderzoek of nauwkeurige beschrijvingen van waarnemingen blijven meestal niet bewaard. Archivering kost tijd en ruimte en dus geld. Na afsluiting van een onderzoek wordt het "bewijsmateriaal" weggezet in een doos en deze wordt na verloop van tijd meestal met "het oud papier" meegegeven. Soms zijn basisgegevens van een onderzoek of waarnemingen in een publikatie terug te vinden. De artikelen van Pieter Harting zijn daar een goed voorbeeld van. De beschrijvingen van zijn waarnemingen met betrekking tot de ondergrond van Amsterdam (1852) en Amersfoort (1886) hebben anno 1994 niet aan waarde ingeboet. Bij o.a. de geologische kartering 1:50.000 van Nederland zijn ze nog steeds bruikbaar. Harting had belangstelling voor de geologie van de ondergrond. Wetenschappelijke interesse was niet het enige motief voor zijn onderzoekingen: Harting zocht naar "suyver" drinkwater

In recent historical literature, the Dutch psychiatrist Leendert Bouman (1869-1936) is named ‘the godfather of psychological psychiatry’. He is regarded as one of the exponents of a shift or ‘pendulum’ movement from a biological-materialistic to a psychological, phenomenological orientation in the Dutch psychiatry of the Interbellum. As a professor of the orthodox calvinist Vrije Universiteit of Amsterdam, he explicitly opposed a ‘soul-less’, biological-reductionist psychiatry. In addition, he played an important part in the introduction and spread of new ‘psychological’ theories and especially Karl Jaspers’ phenomenology in the Netherlands. It is one-sided and misleading, however, to refer to Bouman as a ‘psychological’ psychiatrist. Most of his scientific work was of a neurological and biological nature. He did not see biological (or nomothetic) and psychological (or idiographic) approaches as mutually exclusive, but as necessarily complementary. In this he followed Jaspers’ distinction between and complementary use of the causal connections of psychic life (explanatory psychology) and meaningful psychic connections (psychology of meaning). Boumans pluralist orientation was rooted in his fundamentally clinical attitude toward psychiatry. In his view, a psychiatrist was in the first place a clinician. In the clinic, he stressed, a psychiatrist has to view and examine each individual patient in his bio-psycho-social totality. The case of Bouman illustrates that the history of psychiatry is by far richer and more complicated than is suggested by the standard account of that history being characterized by a pendulum movement and a one-dimensional struggle between ‘somatic’ and ‘psychological’ schools. It also suggests that the interaction between theory and clinical practice should be emphasized as an important dynamic factor in the history of psychiatry – next to or even above the dichotomy between ‘biology’ and ‘psychology’