Ieder mens is voor de ander een opvoeder. Martien Langeveld zag al vroeg dat de ‘eeuw van het kind’ er nooit zou komen. De volwassenen, hun keurslijven, hun scholen en hun ‘wetenschappelijke inzichten’; dat alles stond in de weg van het geluk van het kind. Pedagogiek bleek een utopisch verlangen. Toch gaf Langeveld zijn leven daaraan. Langevelds oeuvre is immens en zijn Beknopte theoretische pedagogiek is door generaties studenten gelezen. Op het hoogtepunt van zijn roem reisde Langeveld tientallen keren per jaar door het land om spreekbeurten te geven en er verschenen minstens zes vertalingen van zijn werk. Zijn naam vindt ook nu nog weerklank. Er is een Langeveld-school, een Langeveld-centrum en een Langeveld-prijs. Een instituut draagt zijn naam, net als een gebouw van de Universiteit Utrecht Deze biografie schetst op toegankelijke wijze het leven en het werk van een van Nederlands bekendste pedagogen. Voor het eerst wordt een omvattend beeld gepresenteerd waarin wordt ingegaan op de context waarin Langeveld opgroeide, zijn relatie met zijn leermeesters, de oorlogsjaren en de tijd erna, zijn grote werken en zijn polemieken. Aan de hand van interviews, brieven, ongepubliceerde autobiografische fragmenten en andere bronnen ontstaat een intiem portret van een man die gedreven werd door maar een wens: de grootste pedagoog van Nederland te zijn

In dit artikel wordt aangetoond dat de internationale contacten van de universiteit zowel wederkerig als intensief waren in de geschiedenis van de Utrechtse School en hiermee een volwaardig onderdeel van een specifieke Europese denkgemeenschap