Geënthousiasmeerd door Darwin en de Duitse embryologie trokken aan het eind van de negentiende eeuw Nederlandse ontwikkelingsbiologen vanuit hun nieuwe laboratoria naar buiten. Hun leidsman was Pieter Harting: dankzij hem bekeken en vergeleken studenten onder de microscoop nauwkeurig de ontwikkelingsstadia van verschillende plant- en diersoorten. Konden zij sporen van het evolutionaire verleden vinden in de wijze waarop flora en fauna zich nu ontwikkelden? Vanaf 1872 reisden Nederlandse studenten naar het prestigieuze internationale zoölogische station in Napels, pal aan de kust, om daar de nieuwste technieken te leren. Dit kon dankzij een door de overheid ingesteld nationaal stipendium, een primeur. De zoölogen die daarvan terugkwamen, overtuigden de Nederlandse staat vervolgens om een eigen zoölogisch station te steunen. In Den Helder kwam zo’n station tot stand dat visserijproblemen in de Rijn en de Noordzee te lijf ging. Plantenembryologen zetten in diezelfde periode in Buitenzorg (nu Bogor) in Nederlands-Indië een groot botanisch-agronomisch instituut op, inclusief internationaal bezoekersstation, met grote gevolgen voor de koloniale economie. Mannen van de microscoop is de biografie van vier biologen (Pieter Harting, Ambrosius Hubrecht, Paulus Hoek en Melchior Treub) en hun lobby voor nationale en koloniale laboratoriumwetenschap. Zonder hen hadden het Nederlandse én het Indonesische wetenschapslandschap er vandaag de dag heel anders uitgezien.

In 1972, a number of Dutch landscape ecologists united in the Netherlands Society for Landscape Ecology (in Dutch: Werkgemeenschap Landschapsecologisch Onderzoek, WLO). They formed a theory discussion group, aimed at finding a scientific foundation for nature conservation. Scientific here meaning: to be able to predict the future, on the basis of laws like those found in physics and chemistry, in order to elucidate the visible order in nature. After ten yeras the group disbanded without reaching a consensus.This thesis sets out to investigate the background and the spreading of the various ecological theories represented in the WLO. Interviews, publications and archive research have brought to light four separate theories: a vitalistic-holistic,a dynamic, a cybernetic and a chaos theory.

Derde deel van zesdelige film over de universitaire wereld in Utrecht. In het SAZU (Stads- en Academisch Ziekenhuis Utrecht) komt Sinterklaas op bezoek, wordt geoefend met poliopatiëntjes in een bassin en met een man in een mobiel looprek. Proefpersoon onderwerpt zich aan gehoor-en evenwichtstest. Aan witgejaste studenten wordt een film over de waarnemingen door een elektronenmicroscoop getoond. Operatieteams voeren operaties uit waarbij studenten toekijken. Schedels van dieren in het Zoölogisch Museum.

Silent film that provides a unique glimpse of academic life in the thirties: showing the everyday activities of the Utrecht professor of biology. He gives lectures, takes exams, does experiments and talks with his colleagues. The Botanical Laboratory now houses the University Museum.

This article analyses the travel letters of the Dutch medical researcher and early geneticist Marianne van Herwerden (1872–1933) written during a scientific journey to the United States in 1920, and published in the Dutch Journal of Medicine. Aim of the analysis is to trace whether and in what way she changed her scientific identity performance or persona in the wake of the cultural encounter with American science. The construction of a scientific persona implies three related aspects: 1) impressing the (academic) audience with the reliability, credibility or trustworthiness of the scientist (m/f) while 2) making use of a bricolage of old and new repertoires of identity performance that 3) are related to the world of science and to social categories of identity. It means that at any time old repertoires of scientific being can be invoked or discarded, and twisted according to the gender of the protagonist in constituting a convincing scientific persona. In her early career Marianne van Herwerden fashioned herself as the ascetic disembodied scientist, who with small means and a weak body pursued her scientific aims, or even as the aristocratic learned woman, who combined laboratory research with creativity and artistic genius. In contrast to that, her travel letters suggest that she had converted to the standard of American scientific practice and its concomitant ethos of full time dedication, programmatic research and social or practical orientation.

Biografie van Johanna Westerdijk, de eerste vrouwelijke hoogleraar in Nederland. Op 10 februari 2017 was het 100 jaar geleden dat zij aan de Rijksuniversiteit Utrecht haar oratie uitsprak.