Na de Tweede Wereldoorlog maakte de Nederlandse chemiebeoefening een ongekende ontwikkeling door, zowel kwalitatief als kwantitatief. Leek het chemische laboratorium tot in de jaren vijftig nog sterk op het laboratorium van een halve eeuw eerder, twee decennia later was het onherkenbaar veranderd. De toepassing van de quantumtheorie op chemische vraagstukken, de ontdekking van de DNA-structuur, en de komst van nieuwe instrumentele technieken als de kernspinresonantie, infraroodspectroscopie, massaspectrometrie, gaschromatografie, ultracentrifuge en electronenmicroscopie zorgden er tussen 1945 en 1965 voor dat de laboratoriumpraktijk en de aard van het onderzoek ingrijpend veranderden. Na 1970 zorgde de toenemende toepassing van computers voor een tweede revolutie. Daarnaast was er, vooral na 1960, een vrijwel onstuitbare groei. De omvang van het chemische onderzoek in de hier beschreven periode - uitgedrukt in aantallen onderzoekers of publicaties - was vele malen groter dan de totale omvang in de vier daaraan voorafgaande eeuwen. Ook de chemische industrie groeide enorm. Terwijl voor de oorlog hoogleraren slechts zelden een industriële achtergrond hadden, veranderde dit na 1945 geheel. Vooral na 1960 werden er vele hoogleraren benoemd die daarvoor onderzoekservaring hadden kunnen opdoen in de uitstekend geoutilleerde laboratoria van grote bedrijven als de Koninklijke/Shell, Philips, Unilever, AKU en Staatsmijnen.