Utrecht mijn Vrede is een drieluik waarin de in Utrecht geboren en getogen Gispen zijn liefde voor zijn stad verwoordt en daarin zichzelf geeft. Door zijn adem komt Utrecht tot leven. In 2013 vieren stad en provincie de driehonderdste verjaardag van de Vrede van Utrecht. Maar weinig Utrechters weten waar die vrede over gaat. Daarom het verhaal van die vrede in een Utrechts jasje. Voor het derde luik koos Gispen voor zijn universiteit en het ideaal dat onderwijs is. Het is niet zo dat 'wie de jeugd heeft, heeft de toekomst'. Het gezegde moet luiden 'wie de jeugd geeft, heeft de toekomst'. De universiteit als bron voor het Utrecht van morgen. Het zijn bevlogen fragmenten die samenvloeien in Utrecht mijn Vrede

(Bouw)geschiedenis van het Rudolf Magnus Instituut voor farmacologie van de Utrechtse unversiteit, dat in de jaren twintig met financiële hulp van de Amerikaanse Rockefeller Foundation werd gebouwd

Ik adem Utrecht. Een getuigenis. Een bekentenis bijna. Oud-rector magnificus en honorair universiteitshoogleraar Willem Hendrik Gispen neemt je mee naar zijn jeugd en naar de stad van zijn hart. Wortels en vertakkingen. Persoonlijke ontboezemingen en kanttekeningen bij het Tuindorp van weleer, het Museumkwartier en het Janskerkhof. Zijn herinneringen kleuren de Utrechtse gebouwen, straten en grachten in eigenwijze tinten. Met goed gekozen gedichten plaatst hij accenten. Soms leent hij gewoon de woorden van de dichter. Ik adem Utrecht maakt je deelgenoot van stedelijk geluk en brengt de geboren of niet-geboren Utrechter dichterbij zichzelf. Een verademing

Geschiedenis van het aan de Utrechtse Vondellaan gevestigde Instituut voor Farmacologie. Het gebouw werd in 2001 een rijksmonument en thans wordt het gebouw verhuurd aan kleine ondernemers

In 1926 legde Rudolf Magnus de eerste steen voor dit instituut voor neurowetenschappen in Utrecht aan de Vondellaan, genaamd "Nieuw Leeuwenbergh". Het was voor die tijd een zeer modern laboratorium. In 1968 werd dit gebouw hernoemd door David de Wied als Rudolf Magnus Instituut. Door zijn overlijden in 1927 zou Rudolf Magnus er echter nooit zelf werken. Tegenwoordig is het gebouw niet meer in gebruik als laboratorium, maar is het een bedrijfsverzamelgebouw

David de Wied was a natural leader with many a talent. He was the director of the Rudolf Magnus Institute at Utrecht University and president of the Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences. He coached over 75 Ph.D. students and hosted some 200 foreign scientists who joined him in his multidisciplinary neuropeptide research. Many of them became lifelong friends, frequenting the home of Liedje and David de Wied. Born in Deventer (The Netherlands) on January 12th, 1925, David de Wied's early boyhood first in Deventer and later in Leeuwarden appears to have been no different from that of any other provincial Dutch boys in pre-war Holland. After the war David enrolled at Groningen University to study medicine. Subsequently he specialized in experimental pharmacology. To understand the determination of David de Wied is to understand the drive of a Jewish young man, who during the war, had been forced to go underground and unable to develop in a free and independent manner. Therefore, later in life, time became very precious to him and everything that came across his path had to be taken seriously. In this short sketch of David de Wied I will try to highlight his outstanding scientific accomplishments as well as his personality as both have inspired a generation of young scientists. It is a great honour and a pleasure to be part of this meeting in memory of David de Wied.