Op 25-jarige leeftijd verloste de Utrechtse promovendus Gerard ’t Hooft de theoretische natuurkunde van een van haar belangrijkste problemen. Zijn aanpak gaf de deeltjesfysica vleugels en zette hem in één klap op het wereldpodium. Bijna dertig jaar later ontving hij in 1999 de Nobelprijs voor natuurkunde, samen met zijn vroegere leermeester Tini Veltman. Bij de aanvaarding van de prijs legde hij niet alleen zijn werk uit, maar ook hoe je zijn achternaam precies spelt. Wie is Gerard ’t Hooft en hoe gaat hij te werk? Deze biografie verkent zijn leven en het baanbrekende denkwerk, dat ’t Hooft het liefst alleen deed, aan de hand van de eigenwijze vragen die hijzelf graag stelt. Diepe vragen over deeltjes. Over zwarte gaten. De zwaartekracht. Het heelal. En over de mensenwereld, ook, die hem vaak meer verbaast dan de natuurkunde. Waarbij alles teruggaat op die ene opmerking in dat ene Chinese restaurant in Utrecht. Op Veltmans vraag hoe ze kunnen laten zien dat hun theorie echt werkt, antwoordde hij zelfverzekerd: ‘Maar dat kan ik.’

Aantekeningen in zijn onverwacht opgedoken schoolboek uit 1896 laten zien dat de latere Maastrichtse Nobelprijswinnaar Peter Debye al jong gegrepen was door de fysische chemie. Het boek is het natuurkundeboek voor de hbs dat Nobelprijswinnaar Peter Debye (1884-1966) rond 1900 als scholier in Maastricht doorwerkte en van aantekeningen voorzag. De Delftse fysicus prof. Pieter Kruit, schonk het in Tsjechië opgedoken boek onlangs aan het Debye Instituut voor Nanowetenschap in Utrecht.

Prof.dr. Jan de Lange is een warm voorstander van verplichte wiskunde, ook voor alfa's. Maar dan moet het wel zinnige wiskunde zijn